Hakikate Adanmış Bir Ömür: Selmân-ı Fârisî

Selman-ı Farisi, İsfahan’da çok zengin Mecusi bir tüccarın oğluyken, hakkı arama uğruna giriştiği mücadele sonrasında, başında geçen bir talihsizlik sonucu, köle olarak Medine’ye gelir. 

Peygamber efendimizin Medine'ye gelmesi üzerine iman eden Selman; bizatihi Hazreti Muhammet tarafından satın alınarak özgürlüğüne kavuşturulur. Efendimiz(s.a.v.), onun için; ”Selman Bendendir, Ehli Beytimdendir” buyurmuştur.

Hz. Selmân üç şeye ağlar, üç şeye de gülerdi.

Güldüğü şeyler şunlardı:
(1) Ölüm kendisini aradığı hâlde dünya için ümit besleyen, (2) Rabb’i kendisinden gaflet etmediği hâlde gaflete düşen (3) Rabb’inin rızasını mı, yoksa gazabını mı kazandığını bilmediği hâlde kahkahayla gülen...

Ağladığı üç şey de şunlardı:
(1) Peygamberimizden ve sahabilerden ayrı ka­lışına, (2) ölüm döşeğine düşerken ölümün korkunç zorluklarıyla karşılaşmaya, (3) kıyamette Allah’ın huzurundan ayrılırken cennete mi cehenneme mi gön­derileceğini bilemeyişine…

Hz. Selmân vefatına yakın hanımını yanına çağırdı ve şöyle dedi:
“Şu kapıları aç. Bugün ziyaretçilerim var. Onların hangi kapıdan gelecekleri­ni bilmiyorum. Sonra da, sana saklaman için verdiğim miski getir. Onu suda ısla­tarak karıştır. Meydana gelen kokuyu yatağımın etrafına serp. Çünkü ziyareti­me gelecek olanlar yemek yemezler, ama güzel kokuyu severler. Söyledikleri­mi yaptıktan sonra da aşağıya in.”

Hanımı onun söylediklerini harfiyen yerine getirdi. Sonra birtakım fısıltılar işitti. Yukarı çıktığında, Hz. Selmân’ın ruhunu teslim ettiğini gördü.